Pablo Jurkiewicz jest wysokim, szczupďż˝ym mďż˝czyznďż˝ po pi��dziesiďż˝tce. Nic w jego wyglďż˝dzie nie wskazuje na dramat przeďż˝yty w mďż˝odoďż˝ci. Moďż˝e oprďż˝cz przenikliwego spojrzenia niebieskich oczu, ktďż˝re budzi trudny do opisania niepokďż˝j. Strata matki, zamordowanej przez wojskowych, ďż˝mierďż˝ przyjaciďż˝, tortury – tragiczne przeďż˝ycia sprzed lat skrywa bardzo g��boko. Jego historia jest podobna do tysiďż˝cy innych. Z tďż˝ rďż˝nicďż˝, ďż˝e wiďż˝kszoďż˝ci z nich nie ma kto opowiedzieďż˝...

Ojciec Pabla po wojnie trafiďż˝ do Argentyny. Tu siďż˝ oďż˝eniďż˝, ale nie potrafiďż˝c poradziďż˝ sobie z brzemieniem wojennych wspomnieďż˝, wkrďż˝tce staďż˝ siďż˝ alkoholikiem i zostawiďż˝ rodzinďż˝ bez ďż˝rodkďż˝w do ďż˝ycia. Cristina, matka Pabla, szukaďż˝a pomocy dla siebie i trďż˝jki dzieci w Koďż˝ciele. Tak zaczďż˝y siďż˝ jej kontakty z Monteneros – choďż˝ wiďż˝kszo�� duchownych popieraďż˝a konserwatywnďż˝ dyktaturďż˝, byli i tacy, ktďż˝rzy popierali ten lewacki ruch, m.in. ojciec Munici (zamordowany przez wojskowych wkrďż˝tce po przewrocie). Biedota lgnďż˝a do Monteneros, bez wzglďż˝du na ryzyko. Cristina zaangaďż˝owaďż˝a siďż˝, jak inni. Jednak w ten sposďż˝b naraďż˝aďż˝a teďż˝ rodzinďż˝. – W tamtej rzeczywistoďż˝ci wywrotowa dziaďż˝alno�� jednej osoby rzucaďż˝a podejrzenie na caďż˝e jej otoczenie – tďż˝umaczy Pablo. – Czystki prowadzone przez reďż˝im dosiďż˝gaďż˝y rodziny, znajomych. Tortury ďż˝amaďż˝y wszelkie przysiďż˝gi, brutalnie wydobywaďż˝y z przesďż˝uchiwanych nazwiska, adresy, szczegďż˝y dziaďż˝ania. Cristina przeszďż˝a przez obozy szkoleniowe w Libii i na Kubie. W 1977 r. wziďż˝a udziaďż˝ w nieudanym zamachu na generaďż˝a Videlďż˝. Szybko znalazďż˝a siďż˝ w czo��wce poszukiwanych przez juntďż˝. – Strach, kiedy nie wracaďż˝a do domu, przeraďż˝enie za kaďż˝dym razem, gdy sďż˝ychaďż˝ pukanie do drzwi, ciďż˝gďż˝e przenoszenie siďż˝ z miejsca na miejsce... Tak wyglďż˝daďż˝o nasze ďż˝ycie – mďż˝wi Pablo. Z czasem i on zaangaďż˝owaďż˝ siďż˝ w dziaďż˝alno�� agitacyjnďż˝. Poczďż˝tkowo, jeszcze w szkole, razem z kolegami podrzucali w miejsca publiczne ulotki, pisma, malowali na murach wywrotowe hasďż˝a. Rychďż˝o Pablo trafiďż˝ do ďż˝rodowiska jego matki, zacz�� braďż˝ udziaďż˝ w mniejszych akcjach. Zmieniďż˝ podejďż˝cie do ďż˝ycia. – Ciďż˝gle nadchodziďż˝y wieďż˝ci o kolejnych znikniďż˝ciach czy zatrzymaniach. ďż˝yďż˝o siďż˝ myďż˝lďż˝, ďż˝e juro to mogďż˝ byďż˝ ja, mďż˝j najbliďż˝szy przyjaciel, ktoďż˝ z rodziny. Przyzwyczailiďż˝my siďż˝ do strachu i patrzyliďż˝my na ďż˝ycie, jak na coďż˝ bardzo ulotnego – wyznaje. Monteneros chodziďż˝o przede wszystkim o wyeliminowanie poszczegďż˝lnych funkcjonariuszy reďż˝imu. – Dziďż˝ nazwano by to terroryzmem – komentuje Pablo. – Jednak jak inaczej walczyďż˝ z wrogiem, stosujďż˝cym metody tak brutalne, z caďż˝ym tym wojskowym zapleczem? Pablo usprawiedliwia dawnych towarzyszy broni, mďż˝wiďż˝c, ďż˝e zawsze wyznaczali sobie konkretny cel i nie naraďż˝ali ďż˝ycia postronnych ludzi, podkďż˝adajďż˝c bomby w miejscach publicznych jak ETA czy IRA. Zarzeka siďż˝, ďż˝e walczďż˝c z towarzyszami broni, nigdy nikogo nie zabiďż˝. Na poczďż˝tku 1978 r. zatrzymany zostaďż˝ bliski towarzysz Cristiny. Rďż˝wnaďż˝o siďż˝ to ze zdemaskowaniem caďż˝ej listy kontaktďż˝w i adresďż˝w, w tym rďż˝wnieďż˝ matki Pabla. Dla bezpieczeďż˝stwa rodzina zdecydowaďż˝a siďż˝ rozdzieliďż˝. – Wtedy widziaďż˝em jďż˝ po raz ostatni – mimo upďż˝ywu lat w oczach Pabla pojawiajďż˝ siďż˝ ďż˝zy. Wkrďż˝tce Pablo zostaďż˝ schwytany. Przeďż˝yďż˝ tortury, o ktďż˝rych nawet dziďż˝ nie chce mďż˝wiďż˝. Oprawcy chcieli wiedzieďż˝ przede wszystkim, gdzie jest Cristina – niewiele mďż˝gďż˝ wiďż˝c powiedzieďż˝. Nie podzieliďż˝ losu innych. Na szczďż˝cie mďż˝em jego siostry byďż˝ naczelnik policji – po jego interwencji Pablo wyszedďż˝ na wolno��. W wiďż˝zieniu spďż˝dziďż˝ jedynie dwa tygodnie, ale gdyby nie koneksje, niewďż˝tpliwie podzieliďż˝by los tysiďż˝cy innych ofiar reďż˝imu. Wszystkimi sposobami prďż˝bowaďż˝ dowiedzieďż˝ siďż˝ czegoďż˝ o losie matki. Z rďż˝nych ďż˝rďż˝deďż˝ dowiadywaďż˝ siďż˝, ďż˝e zostaďż˝a zatrzymana. Potem jednak trop siďż˝ urywaďż˝. Zniknďż˝a – jak setki innych...