Ponad trzydzieďż˝ci lat temu, w nocy z 24 na 25 marca 1976 r., wojskowi pod dowództwem generaďż˝a Jorge Videli wtargnďż˝li do Casa Rosada – paďż˝acu, w którym urzďż˝dujďż˝ argentyďż˝scy prezydenci. W ten sposób junta poďż˝oďż˝yďż˝a kres nieudolnym rzďż˝dom drugiej ďż˝ony nieďż˝yjďż˝cego juďż˝ Juana Perona. I rozpoczďż˝a, trwajďż˝cďż˝ do dziďż˝, zimnďż˝ wojnďż˝ domowďż˝.

Pablo Jurkiewicz jest wysokim, szczupďż˝ym mďż˝czyznďż˝ po pi��dziesiďż˝tce. Nic w jego wyglďż˝dzie nie wskazuje na dramat przeďż˝yty w mďż˝odoďż˝ci. Moďż˝e oprďż˝cz przenikliwego spojrzenia niebieskich oczu, ktďż˝re budzi trudny do opisania niepokďż˝j. Strata matki, zamordowanej przez wojskowych, ďż˝mierďż˝ przyjaciďż˝, tortury – tragiczne przeďż˝ycia sprzed lat skrywa bardzo g��boko. Jego historia jest podobna do tysiďż˝cy innych. Z tďż˝ rďż˝nicďż˝, ďż˝e wiďż˝kszoďż˝ci z nich nie ma kto opowiedzieďż˝...