Birma to prawdziwy narodowy tygiel. Birmaďż˝czycy stanowiďż˝ wprawdzie wiďż˝kszo�� spoďż˝ród 54 mln mieszkaďż˝ców, ale oprócz nich kraj zamieszkuje okoďż˝o setki innych grup etnicznych. Naukowcy policzyli, ďż˝e uďż˝ywa siďż˝ tu 96 ojczystych jďż˝zyków, do których moďż˝na dodaďż˝ jeszcze angielski peďż˝niďż˝cy rolďż˝ lingua franca.

Jak to czďż˝sto bywa, relacje miďż˝dzy wiďż˝kszoďż˝ciďż˝ a mniejszoďż˝ciami nie ukďż˝adajďż˝ siďż˝ najlepiej. Przyczyniďż˝y siďż˝ do tego przede wszystkim rzďż˝dy junty. W d��eniach do autonomii – czy co gorsza federalizmu – wojskowi widzieli zamach na jedno�� paďż˝stwa, któremu naleďż˝y daďż˝ odpór wszelkimi dostďż˝pnymi ďż˝rodkami. Nie byďż˝oby w tym moďż˝e nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, ďż˝e postkolonialna Birma powstaďż˝a dziďż˝ki porozumieniu z wszystkimi mniejszoďż˝ciami. Zgodnie z ukďż˝adem z Panglong miaďż˝a byďż˝ federacjďż˝. Z tamtych uzgodnieďż˝ nie pozostaďż˝o wiele. Podziaďż˝ terytorialny Birmy uwzglďż˝dnia zróďż˝nicowanie etniczne. Obok 7 prowincji utworzono jeszcze 7 stanów: Rakhine (Arakan), Chin, Kachin, Shan, Kayah (Karenni), Kayin (Karen) i Mon. Nie poszďż˝y za tym jednak ďż˝adne rozwiďż˝zania autonomiczne. Obecnie siďż˝y rzďż˝dowe walczďż˝ juďż˝ tylko z dwiema armiami mniejszoďż˝ci narodowych. Jest to wynikiem po czďż˝ci sukcesów na polu walki (Birma wydaje ogromnďż˝ cz�� dochodu narodowego na zbrojenia), ale gďż˝ównie swoistego kompromisu. Lokalne armie mogďż˝ istnieďż˝ i trudniďż˝ siďż˝, czym chcďż˝, pod warunkiem, ďż˝e zrezygnujďż˝ z niepodlegďż˝oďż˝ci. Dziďż˝ walczďż˝ juďż˝ tylko Szanowie i Karenowie. Pozostaďż˝e mniejszoďż˝ci zostaďż˝y pokonane bďż˝dďż˝ zgodziďż˝y siďż˝ na pokój.