Otwierają się drzwi i wchodzi drobna uśmiechnięta piętnastolatka. Po powitaniu siadamy przy stole konferencyjnym Instytutu Afghan Film. Przy tradycyjnej zielonej herbacie Marina Golbahari opowiada, jak stała się najsłynniejszą w ostatnich latach afgańską aktorką.

– Zawsze fascynowałam się filmem, marzyłam, aby kiedyś stanąć przed kamerami – opowiada nieśmiało. – Pewnego dnia pan Siddig Barmak zauwaĹźył mnie w centrum Kabulu. Podszedł i zapytał, czy mam jakieś przykre wspomnienie, a jeśli tak, to prosi, bym je sobie przypomniała. Opowiedziałam mu o moich dwĂłch siostrach, ktĂłre zginęły podczas wojny – Marina zawiesza głos na chwilę. – Ścisnęło mnie w gardle, zaczęłam płakać. Nie mogłam nad tym zapanować. To zdecydowało, zostałam zaangaĹźowana do jego filmu.

Marina pochodzi z małej miejscowości na prowincji. Po latach tragedii rodzinnych i ustawicznej suszy cała rodzina, wraz z Mariną i dziewięciorgiem jej rodzeństwa, wyemigrowała do stolicy. Tu jej ojciec otworzył mały sklep muzyczny, ktĂłry zapewniał skromne utrzymanie. Wraz z wejściem talibĂłw do Kabulu w 1996 r. sklep trzeba było zamknąć – muzyka została zabroniona. Ojciec Mariny został aresztowany, a rodzina znalazła się bez środkĂłw na Ĺźycie. Dzieci zaczęły Ĺźebrać, by przeĹźyć. Marina niechętnie o tym opowiada. – Za talibĂłw przeĹźyliśmy ciężkie czasy, zwłaszcza dla nas, dzieci – wyznaje. – Teraz wciąż nie jest dobrze, ale lepiej niĹź wĂłwczas.
Marina stara się nie wracać do przeszłości, woli mĂłwić o przyszłości. – Zagranie w filmie było przełomowym momentem w moim Ĺźyciu – tłumaczy. – Kiedy zaczęłam grać w „Osamie”, nie potrafiłam jeszcze czytać i pisać. Dopiero potem otworzyły się przede mną nowe moĹźliwości. Jak zatem uczyła się swoich tekstĂłw podczas zdjęć do filmu? – Najpierw pan Barmak czytał daną kwestię, po czym musiałam powtĂłrzyć ją dwa raz przed kamerami – odpowiada. – Z początku byłam bardzo spięta. Bałam się, Ĺźe zapomnę, co mam powiedzieć. Ale atmosfera na planie była bardzo przyjazna. Pan Barmak miał dla mnie wiele cierpliwości. Jest dla mnie jak ojciec – tłumaczy Marina.
– Pracowałam z całą ekipą od szĂłstej rano do 18 po południu albo, co było jeszcze trudniejsze, od 18 do czwartej nad ranem – wspomina. Mimo wyczerpania cieszyła się jednak, Ĺźe w nieoczekiwany sposĂłb spełniło się jej marzenie. Na graniu w filmach jednak nie poprzestanie. – Na początku, kiedy widziałam zbliĹźającą się kamerę, miałam tremę. Najgorsze było pierwszych kilka dni, potem juĹź się oswoiłam. Teraz kino stało się moim Ĺźyciem. Chcę dalej grać w filmach, ale przede wszystkim – chcę skończyć szkołę, następnie zdobyć wyĹźsze wykształcenie i zostać reĹźyserem filmowym.

W Ĺźyciu młodej aktorki zaczął się nowy etap. Otworzyły się drzwi – nie tylko do kariery zawodowej, ale i do edukacji, z jakiej korzystają jej rĂłwieśnicy. Marina i jej rĂłwieśnicy nie zdążyli przekroczyć progu szkoły. Gdy do Kabulu weszli talibowie, ona miała raptem kilka lat, a tam gdzie sięgała władza ludzi Mułły Omara, zamykano szkoły, a dziewczętom zabraniano jakiejkolwiek nauki. Po upadku reĹźimu, zimą 2001 r. dziewczęta masowo ruszyły do szkół. Marina dołączyła do nich dopiero teraz. – Większość moich koleĹźanek z klasy jest o wiele młodsza – mĂłwi. – Na początku czułam się w szkole Ĺşle, ale one nie wyśmiewały się ze mnie i zaakceptowały. Nie przeszkadza mi, Ĺźe są ode mnie młodsze. Razem cieszymy się, Ĺźe moĹźemy bez strachu uczyć się i rozwijać zainteresowania – dodaje z entuzjazmem.